تجربه تنهایی در سکوت‏های ام‏اس؛ مطالعه تجربه تنهایی بیماران مبتلا به ام اس در شهر سنندج

این مقاله کاوشی در هیاهوی پنهان تنهایی در میان بیماران مبتلا به ام اس است. هدف ما فهم تجربۀ ذهنی تنهایی و وضعیت عینی تنهایی بیمار به میانجی وضعیت بیماری است. هم معنایی که به تنهایی می بخشند و هم معنایی که بر آن ها تحمیل می شود. ابتدا در ازدحام مطالعات تنهایی سعی در وضوح بخشیدن به مفهوم تنهایی خواهیم کرد. استدلال خواهیم کرد که تنهایی، به مثابه تجربه ای ذهنی، تنها به واسطۀ امکان عینی آن و میانجی های عینی قابل درک است. در اغلب مواقع، بیماری ام اس تجربۀ فرایند مداوم محروم شدن از حمایت اجتماعی در دوران دگرگونی پیوندهای اجتماعی است. توصیف مشاهده، مصاحبه و نوشته های بیماران مبتلابه ام اس، منبع ما برای کاوش در تنهایی شان بوده است. در این توصیف چند معنا از تنهایی به مثابه تجربه ای ذهنی وجود دارد: شبکۀ اجتماعی بودن حمایت اجتماعی، فرایندی از تنها شدن به تنها بودن و بودن بدون آینده. ازطرف دیگر تجربۀ ذهنی تنهایی آن ها پیامد وضعیت عینی ابتلا به بیماری پیامد سه فقدان اساسی در روابط اجتماعی آن هاست: فقدان شناسایی و فقدان امنیت و فقدان احساس تداوم.